Metoda Ruchu Rozwijającego została stworzona przez Weronikę Sherborne- angielską nauczycielkę wychowania fizycznego, tańca i ruchu. To system ćwiczeń, zabaw ruchowych i relacji, których podstawą są naturalne potrzeby dziecka. Główną  ideą metody jest posługiwanie się ruchem jako narzędziem wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka  oraz terapii zaburzeń jego rozwoju.

Weronika Sherborne na podstawie swoich doświadczeń i obserwacji ruchu człowieka doszła do wniosku, że „wszystkie dzieci mają dwie podstawowe potrzeby: „pragną czuć się dobrze we własnym ciele („jak w domu”), czyli umieć w pełni nad nim panować, po drugie odczuwają potrzebę nawiązywania  kontaktów z innymi”.[1]

W oparciu o powyższe potrzeby podstawowym celem zajęć Metody Ruchu Rozwijającego jest rozwijanie u uczestników świadomości siebie oraz innych osób.

W tej metodzie wyróżnia się kilka kategorii ruchów. Pierwszą są ćwiczenia mające na celu poznanie własnego ciała oraz bycie świadomym bodźców płynących z jego wnętrza. Drugą kategorią ruchu jest ruch kształtujący związek człowieka z otoczeniem. Rozwija on poczucie stabilności i swobody w otaczającej dziecko przestrzeni. Trzecią kategorią jest ruch wiodący do wytworzenia się związku z drugim człowiekiem. Celem czynności ruchowych jest zachęcanie dzieci do nawiązywania pozytywnych kontaktów z innymi osobami, opartych na wzajemnym poznaniu, zaufaniu oraz zrozumieniu potrzeb swoich i partnera. Wyróżnia się tutaj ćwiczenia oparte na:

-relacji „z”, które prowadzą do budowania zaufania oraz opiekuńczej postawy wobec dziecka, które jest bierne i jest pod opieką ćwiczącego z nim partnera,

-relacji „przeciwko”, które pomagają dziecku poznać i poczuć jego własną siłę, kontrolować ją oraz właściwie używać, ruch ten odpręża i relaksuje, ponieważ wyzwala nagromadzone napięcie psychiczne, umożliwia poznanie własnych i cudzych sposobów reagowania, uczy radzenia sobie w sytuacjach konfliktowych, uświadamia emocje, ruch ten to zabawa w mocowanie i siłowanie się,

-relacji „razem”, które opierają się na czynnościach ruchowych wymagających jednakowego zaangażowania partnerów, prowadzą do wytworzenia harmonii i równowagi, obaj partnerzy są aktywni, udział w nich wymaga wzajemnego zaufania, zrozumienia i współpracy.

Kolejną kategorią ruchu jest ruch prowadzący do współdziałania w grupie.     Celem ruchu jest zaangażowanie wszystkich uczestników w aktywność ruchową, we współdziałanie ze sobą.

Ostatnią kategorią ruchu jest ruch kreatywny. Dzieci zachęcane są do realizacji własnych aktywności ruchowych oraz do tworzenia własnych sekwencji ruchowych. Dzięki temu  wyrażana jest naturalna potrzeba samorealizacji w zakresie tworzenia.

    Prowadząc zajęcia tą metodą, należy pamiętać, aby podążać za dzieckiem, a nie trzymać się ściśle określonego schematu. Ćwiczenia te mają wywoływać radosne przeżycia płynące z ruchu, dlatego uczestnictwo w zajęciach jest dobrowolne (należy dziecko zachęcać, ale nie zmuszać). Zasada dobrowolności pozwala na poszanowanie godności człowieka bez względu na jego wiek i stopień niepełnosprawności.

Ewelina Olszewska

Galeria

Bibliografia:

1. Trybuś M., Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne, [w:] Kielin J. (red.),  Rozwój daje radość. Terapia dzieci upośledzonych umysłowo w stopniu głębokim, Gdańsk 1999, s. 170-174.
2. Bogdanowicz M., Kisiel B., Przasnyska M., Metoda Weroniki Sherborne w terapii                  i wspomaganiu rozwoju dziecka, Warszawa 1998.
3. Bogdanowicz M., Kasica A., Ruch Rozwijający dla wszystkich. Efektywność metody Weroniki Sherborne, Gdańsk 2003.
4. Sherborne W.,  Ruch rozwijający dla dzieci, Warszawa 1999.